Historia tarota

Pochodzenie tarota nie jest do końca jasne, choć środowiska okultystyczne doszukują się początków Tarota w starożytnym Egipcie, skąd dotarł do Europy razem z Cyganami. W Europie, w XIII-XIV wieku, był on początkowo używany w celach rozrywkowych (hazardowa gra zwana ronfą), później zaś wróżbici zaczęli stosować go do przepowiadania.

Tarot liczy sobie 78 kart. Dzielimy je na 22 Arkana Wielkie, czyli karty Atutowe oraz 56 Arkana Mniejsze, tzw. uzupełniające. Nazwa „arkana”, pochodzi łacińskiego słowa „arcanum”, czyli wtajemniczenie. Arkana Wielkie są numerowane od 0 do 21. Każdy arkan ma tytuł i posiada określone znaczenie. Arkana Mniejsze są podzielone na cztery kolory i oznaczone symbolami buław, kielichów, mieczy i pentakli. W skład jednego koloru wchodzi 14 kart, tj.: as, dziewięć blotek (od dwójki do dziesiątki) oraz cztery karty figuralne (król, królowa, rycerz, giermek). Również Arkana Mniejsze niosą ze sobą określone znaczenie wróżebno-ezoteryczne i są pomocne w przewidywaniu przyszłości.

W połowie XVII w. zmianie uległ ikonograficzny kanon Wielkich Wtajemniczeń. Jego prawzorem był Tarot producenta kart Jacquesa Vievilla i z tego Tarota wywodzi się najważniejsza odmiana, nazywana tarotem marsylskim.

Będąc pod wrażeniem symboliki Tarota, okultysta Antoine Court de Gebelin doszukiwał się w kartach podobieństwa do egipskich hieroglifów. To właśnie on po raz pierwszy skojarzył 22 Arkana Wielkie z hebrajskim alfabetem.

Te badania prowadził dalej Éliphas Lévi, autor  książek dotyczących kabały i hermetyzmu, m.in. „Zbioru dogmatów i rytuałów wyższej magii”, gdzie ujął powiązania 22 Arkanów Wielkich z dwudziestoma dwiema literami alfabetu hebrajskiego, odgrywającego istotną rolę w systemie kabalistycznym. Lévi nie tylko zebrał on wszystko, co do tej pory wiedziano o Tarocie, ale też uczynił z niego podstawę magicznego systemu.

Wróżbita Etteilla, zmienił oryginalne wizerunki znajdujące się na  kartach, zastępując rysunkami z własnej wyobraźni, tworząc w ten sposób Tarota „Grand Etteilla”, tj. „Tarota Egipskiego”. Przypisał on również każdej z kart Atutowych (Arkana Wielkie) znaki Zodiaku i udowodnił, że karty można również odczytywać w pozycji odwróconej, przedstawiającej negatywną strona osobowości bądź zdarzenia (wyjątek: karta nr XV)

W II połowie XIX w. do grona osób zgłębiających specyfikę Tarota dołączył okultysta McGregor Mathers, który był założycielem bractwa „Hermetyczny Zakon Złotego Brzasku”. W kartach tarota doszukiwał się on symboli etapów, przez które musi przejść każdy, kto zajmuje się wysoką magią.

Należy jeszcze wspomnieć o Arturze Edwardzie Waite, kabaliście i znawcy magii, który stworzył wraz z Pamelą Colman Smith nową wersję tarota, tj. Tarota Rider-Waite’a. W tym tarocie miejsce VIII arkanu zajął arkan XI, natomiast geometryczne diagramy umieszczone na blotkach Arkan Małych, zastąpiono figuralnymi scenami.

W początkach XX w. Tarotem interesował się sam Carl Gustav Jung, który napisał nawet pracę na temat jego symboliki i archetypów w nim zawartych.

Niezależnie od wyglądu kart Tarota badacze są zgodni co do tego, że odpowiednie ich rozłożenie połączone z widzeniem mentalnym osoby pytającej, jest w stanie ujawnić skutki działania prawa kosmosu i odsłonić najbardziej skrywane prawdy, a tym samym pokazać  przyszłość.